نه

دلم نمی خواست که یکی از آن دخترهایی باشم که تو برایشان شعر می گفتی یا می بافتی

..دلم میخواست تنها دختری باشم که تو 

دیگر فرقی نمیکند

همین دفترچه مشکی ات  هم دیگر نوشته هایش رنگی برایم ندارد

مکالمه تمام میشود. گوشی را قطع میکنم. تا همین الان آفتاب بود، ولی دیگر نیست. ابرها باز آمده اند. لندن است دیگر.    یخ کرده به دنبال کفشک هایم میگردم. روی طاقچه ی کنار پنجره پیدایش میکنم. دیشب موقع خواب که از پایم درآوردم بی حوصله به اولین جایی که دستم میرسید گذاشته بودمشان. ابرها غلیظ تر می شوند. ژاکت را هم تن ام می کنم.   هیچ  دلم نمی خواهد آدمهای اطرافم من را تا این حد، از حس ِ یخ زدگی ای که ندارم، محکوم ام کنند. به خیال آنها یا الان  دچار اش هستم یا در آینده به آن دچار می شوم، "اینطور" که پیش میروم
 سعی میکنم توجه نکنم و خودم را به کار خودم مشغول کنم. هیچ یادم نمی آید که سرکلاس عکاسی یارو چی در مورد عمق میدان گفته بود. گوگل را باز میکنم. سرچ میکنم عمق میدان چیست؟ ولی نمی توانم بی توجه باشم به حالم و درجواب خودم توو دلم میگویم
جایی که الان من هستم:

رفتمُ مانده ام دِلی

کُشته

به

دست

و

پای

تو