تقصیر من نیست عزیزم 

  تقصیر این حال ِ بد ِ من است که دست‌های من را به هم گره زده‌است. 

همه شاه کیلید‌ها هم که در جیب‌ من باشد  دردی را از من دوا نمی‌کند - مال ِ تو.

چنگ ِ تواَم بـَـر هــَر رَگ ِ من 

 این دستانی که نامه‌ها را  باعجله به داخل خانه می‌اندازند، کاش می‌دانستند که شاید مهم‌ترین اتفاق روزانه کسیست که داخل خانه نشسته‌است. کِش بدهید‌اَش.. طولانی‌ کنید این پروسه انداختن نامه در خانه را -  لطفا

برای زنده ماندن 

 همیشه باید رفت

 دلگیر این رفتن‌ها نباش

آن گودالی که همیشه جلوی پایمان، پُر‌آب ایستاده بود

فاخته

با همان تصویر، همچنان زنده مانده‌است

اگر نرفته‌بودم
مانده  بودم، الان خشک شده بود

نیازی نداریم که همه چیز را بدانیم. همین اندک چیزهایی هم را هم که دست و پا شکسته و به قیمت هرچه بیشتر شکسته شدن قلب و عمیق تر شدن هرچه بیشتر این شکاف در قلبمان، فهمیده‌ایم کافیست. جور کردن همین ها کفاف ِ کل زندگی مان را میدهد

 هر اتفاقی  در دنیا - در ابتدا از قلبِ آدمیزاد شروع به افتادن  میکند. پس از آن مغز است که آن را عملی میکند

کلا از هرچی بگذری بعدا همون چیز، یه جایی تو یه کوچه پس کوچه و تنگ و تاریک و خلوت پیدات میکنه .. بعد دهنتو میگاد

چقد طول میکشه آدم به یک شهرِ غریب عادت کنه؟ شهری که تو هیچ سهمی ازش نداری 

آسمون یا باید بباره یا باید آفتابی بشه. اَبری چیز مزخرفیه که یک لایه ی خاکستری روی شهر و همه ی اتفاقا و زندگی میندازه

اتفاقها مثل ارتفاع مي مانند - وقتي كه مي افتند- وقتي كه پرت مي شوي، زخمي ميشوي. باشه؛ من بخشيده ام تورا، اما با وجود اين زخم ها..چطور توقع داري كه من بخندم؟ طول ميكشد كه خوب شوند. خوب كه ميشوند آره.. ولي جايش را چه كنم؟ دردي كه هرچندوقت يكبار به سراغم خواهد امد را چه كنم؟

جلوي تو ميخندم.. گريه هايم را گوشه ي حموم میکنم .. تو خودت را ناراحت نكن -

- Posted using BlogPress from my iPhone

  من از خیابان فاطمی فقط یک خاطره دارم. ظهرِ یک پنجشنبه ی زمستانی ِ سال ِ ۸۷ و به گمانم دی ماه بودُ هوا آفتابی. دم ِ مجتمع شهرک غرب قرار گذاشته بودیم که برویم دیزی بخوریم. فاطمی - آن رستورانِ سنتی در فاطمی بود. و تمام مدت من آهنگ لاوینگ آنابِل را گوش میدادم

اشتباه نکنید لطفا - آدم ِ ناراحت، آدم ِ دلخور، آدمی که زخم اش هنوز خشک نشده‌است، فرق دارد با آنچه که شما "افسرده" صدایش می کنید

میشود که زندگی را با بدی‌هایش قضاوت نکرد

کاش غصه خوردن هم مثل غذا خوردن بود. میتونستی سیر شیُ دیگه نخوریش

آیا با نگاه نکردن، ندیدن، نشنیدن، فکر نکردن، بی توجه بودن به دردها، آنها تسکین پیدا میکنند؟

نه - عمق شان بیشتر می شود، و کافیست لحظه ای ببینی، فکر کنی، توجه کنی به آنها، آنوقت است که دیگر نمیتوانی نفس بکشی و از شدت ناراحتی فقط آب دهانت را قورت میدهیُ چشمانت را میبندی

روزهایی بود که هیچوقت این حس را نداشتم. از خودم ناراحتم که چرا آن روزها را ننوشتم؟

"ولی الان مینویسم که سالها بعد که آمدم خواندم یادم باشد که روزهایی هم در زندگی من وجود داشت که خیالم "تخت بود

اگه من الان بگم حالم خوبه - خوشحالم؛ مثل این میمونه که بگی پاییز خوبه و اصلا غمگین نیست

از يك جايي به بعد ديگر كاري از دست آدم بَرنمي آيد؛ به جز انتخاب بين ماندن و.. رفتن. فرقي هم نمي كند. هر دو، جهنمي ست كه هركدام هم كه انتخاب كني، هركجا كه بروي يا نروي، اين آتشِ درونَت مُدام ميسوزانَدَت

من این حال ِ بد رو اصلا نمی خوام

بوی پاییز آدمو یاد ِ نداشته هاش میندازه

من دستهاي كُت ام را بيشتر دوست دارم

كُت ام را كه پشت صندلي آويزان مي كنم  - از پشت  ميگيرمشان و دور خودم مي اندازم؛ آستين هایم را.

تنهايم نمي گذراند در اين جمعايي كه هيچ سخني براي گفتن  ن د ا ر م ..

نه

دلم نمی خواست که یکی از آن دخترهایی باشم که تو برایشان شعر می گفتی یا می بافتی

..دلم میخواست تنها دختری باشم که تو 

دیگر فرقی نمیکند

همین دفترچه مشکی ات  هم دیگر نوشته هایش رنگی برایم ندارد

مکالمه تمام میشود. گوشی را قطع میکنم. تا همین الان آفتاب بود، ولی دیگر نیست. ابرها باز آمده اند. لندن است دیگر.    یخ کرده به دنبال کفشک هایم میگردم. روی طاقچه ی کنار پنجره پیدایش میکنم. دیشب موقع خواب که از پایم درآوردم بی حوصله به اولین جایی که دستم میرسید گذاشته بودمشان. ابرها غلیظ تر می شوند. ژاکت را هم تن ام می کنم.   هیچ  دلم نمی خواهد آدمهای اطرافم من را تا این حد، از حس ِ یخ زدگی ای که ندارم، محکوم ام کنند. به خیال آنها یا الان  دچار اش هستم یا در آینده به آن دچار می شوم، "اینطور" که پیش میروم
 سعی میکنم توجه نکنم و خودم را به کار خودم مشغول کنم. هیچ یادم نمی آید که سرکلاس عکاسی یارو چی در مورد عمق میدان گفته بود. گوگل را باز میکنم. سرچ میکنم عمق میدان چیست؟ ولی نمی توانم بی توجه باشم به حالم و درجواب خودم توو دلم میگویم
جایی که الان من هستم:

رفتمُ مانده ام دِلی

کُشته

به

دست

و

پای

تو

اينجا؛ لندن- داره بارون مياد، بعد سياوش قميشي داره ميخونه:

شهرِ من؛ من به تو مي انديشم، نه به تنهايي خويش

 

- Posted using BlogPress from my iPhone

زن ِ سیاهپوست؛ سفید تن کرده با موهایی که بالای سرش بسته. پنجره ای روبروی پنجره آن زن ِ سیاهپوست - که منم؛نشسته بر لبه ی پنجره ی خودش، گوش می دهد به زنیکه  برایش میخواند: پای من خسته ازین رفتن بود

..حرفِ خالي زديمُ قافيه باختيم 

- Posted using BlogPress from my iPhone

خوشبختی شاید همین باشه؛

همینکه توو ملافه های پیچ در پیچ ِ سفید، ببینی یه دست داره دنبال ِ دستای تو میگرده

غروب غم انگیز تر میشه - وقتیکه خورشید، توو پنجره ای غیر از پنجره ی اتاق ِ خودت غروب کنه

خیلی سخت میشه وقتی مامانت بشه جز اون دسته از آدمایی که باس بخوابی تا بتونی توو خواب ببینیش

وقتي صداي قطار مياد- صداي رَد شدن

يادم مياد كه منم باس برم؛ بگذرم

- Posted using BlogPress from my iPhone

زندگی ؛

یعنی "این" همه سال، یعنی تو بعد از "این" ها

..زندگی یعنی تو کم کم 

همه ی همه چیز میگذره. ما بزرگ میشیم. کارایی رو می کنیم که همه ی بزرگترامون انجام میدادنُ ما همیشه نظاره گر بودیم. 

ما "بزرگتر" میشیم. دیگه از ضربه هایی که می خوریم هر شب زیر ِ پتو گریه نمی کنیم. بلد میشیم که چه جوری بغضمون رو کنترل کنیم یا مثلا خودمون رو بی تفاوت نشون بدیم.

بزرگ میشیمُ دردامون توو دلمون بزرگ تر میشن با ما؛ حفره هاشون عمیق تر میشنُ ما بی حس تر، بی رمق تر برای گلایه کردن -بی رمق تر برای به آبُ آتش زدن